13 originele tips voor stedentrip Tokyo

Druk babbelend lopen twee vrouwen door de Chuo-Ku. Af en toe laten staan ze stil voor een etalage. Dan wijzen ze elkaar iets aan, glimlachen en lopen verder. Ze passeren winkels als Louis Vuitton, Burberry, Chanel, Prada en Cartier.

Chuo-Ku is een van de hoofdaders van Ginza, een chique centrale wijk van Tokyo. De straat is misschien het best te vergelijken met Fifth Avenue in New York of Regent Street in Londen.

Met als grote verschil dat ze Chuo-Ku op zaterdag- en zondagmiddag voor het verkeer sluiten. Dan worden er midden op straat stoeltjes en parasols neergezet, zodat het winkelend publiek even kan bijkomen van hun vermoeiende bezigheden.

Iedereen weet het en zelf automobilisten rijden zonder morren een blokje om. Want ze weten: mopperen is onbeleefd. En dat hoort niet.

Even verder kruist Chuo-Ku een andere hoofdader in Ginza Yon-chome. Het is het drukste kruispunt van de grootste stad van het dichtstbevolkte land ter wereld. Maar als je je ogen dicht doet, zou je dat niet zeggen.

Auto’s toeteren niet, maar wachten geduldig tot het zebrapad vrij is. Voetgangers staan ordelijk op hun beurt te wachten op het groene licht. Niemand roept dat de ander uit de weg moet.

Waar het in andere wereldsteden ieder voor zich is, is in Japan elk mens een tandje in een groot, beleefd raderwerk.

Ginza is al sinds de 17de eeuw een populaire handelsbuurt. Ginza betekent ‘zilverwijk’. De wijk werd in 1872 volledig verwoest door een brand.

De Japanse regering gaf de Engelse architect Thomas Waters de opdracht om de wijk opnieuw op te bouwen. Sindsdien staat Ginza onder invloed van het westen en de moderne tijd.

Ginza is een peperdure winkelwijk, waar je de ene designerwinkel na de andere zult aantreffen. De winkelstraten strekken zich hier uit over ettelijke kilometers. In Ginza staat ook het Sonygebouw, waar je zowat alle gadgets treft die Sony ooit gemaakt heeft.

Wolkenkrabbers staan zij aan zij, afgewisseld met grote warenhuizen, waarvan de een nog groter en duurder is dan de ander.

Bovenin de wolkenkrabbers zitten vaak restaurants, met fantastische panorama’s over de stad.

Zo’n restaurant is Hibiki, dat uitkijkt over de Baai van Tokyo. Binnen een seconde of tien vlieg je in een glazen lift aan de buitenkant van het gebouw van de begane grond naar de zesenveertigste verdieping.

Het allerbeste sushirestaurant van Tokyo (en dus van de wereld) zit ook in Ginza: Restaurant Sushi-ko Honten.

Hier wordt de sushi voor je neus bereid door vakkundige koks. De koks zijn zo vingervlug dat het gerecht voor je neus staat voordat je ‘sashimi’ kan zeggen.

Ze maken alleen gebruik van de allerbeste stukken vis, waardoor het bij iedere hap lijkt alsof het spreekwoordelijke engeltje op je tong staat te piesen.

Zelfs een sushihap zee-egel.

Inmiddels staan de twee winkelende vrouwen voor het stoplicht te wachten tot ze over kunnen steken. Zoals de meeste vrouwen in deze straat zijn ze tot in de puntjes verzorgd: haar gekapt, opgemaakt en gekleed in een stijlvolle jurk.

Aan hun armen bungelen twee handtasjes van Hèrmes, die uiteraard perfect bij hun outfit passen, net als de open schoenen met hakje. Ze zijn om door een ringetje te halen. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ze op weg zijn naar de bruiloft van de keizer.

Niets is minder waar: in Tokyo kleed je je netjes, weekend of niet. Want dat hoort zo. Even verderop verdwijnen ze in Mitsukoshi, een van de vele chique warenhuizen aan deze brede winkelstraat.

Andere warenhuizen die absoluut de moeite waard zijn om eens binnen te gaan, zijn Matsuya, Wako en Matsuzakaya. Hierin vind je alle merken bijeen, met in de kelders, net zoals bij Harrods in Londen, de voedselafdeling.

Vooral Wako is vanwege de authentieke sfeer de moeite waard om even binnen te wippen. Winkelen in dit warenhuis, gesitueerd op een van de hoeken van Ginza Yon-chome, voelt bijna aan zoals ik me winkelen in de jaren zestig voorstel.

Beleefd personeel dat de tijd voor je neemt, allemaal gehuld in een blauw mantelpak en oudere dames die met rode blosjes de net binnengekomen mode bekijken.

Beste souvenirs uit Tokyo

• In de buurten rond Ueno en Asakuso wordt veel kunstnijverheid te koop aangeboden. Een mooi souvenir uit Tokio is een kimono. Een traditionele zijden kimono kan veel geld kosten, minstens 3500 euro. Tweedehands kimono’s zijn gemakkelijk te vinden en veel betaalbaarder. Yukata, katoenen kimono’s, zijn ook minder duur.
• Japanse theepotten en andere keukenspullen vind je in een van de vele keukenspullenwinkels in Kappanbashi-dori (straat), niet ver van het Tawaramashi metrostation. Voor originele, grappige, dure en goedkope souveniers kun je het beste terecht bij de beroemdste soeveniershop in Tokyo: Oriental Bazaar.
• Akihabara: het elektronicadistrict van Tokyo. Hier vind je de meeste winkels met elektronica ter wereld. Hier moet je ook zijn voor de producten en modellen die enkel in Japan verkocht worden. Let op, ze kosten hier minstens evenveel, zo niet meer dan thuis. Voor camera’s moet je in de wijk Shinjuku zijn. In de grote zaken vind je camera’s in alle soorten en maten. De grootste winkels zijn Yodobashi Camera en Camera Doi.

Waar je in Tokyo ook binnenkomt, van de meest luxe winkel tot de meest alledaagse hamburgertent, je wordt altijd door het voltallige personeel begroet.

• De persoon aan de deur roept ’ilasshaimas’, wat zoiets betekent als ‘er komen personen aan’ en buigt het hoofd licht.
• Het winkelpersoneel roept dan in koor ‘ilasshaimase’, wat ‘welkom’ betekent.

Je glimlacht onzeker, de eerste paar keer niet goed wetend wat je moet doen, maar na een tijdje in Tokyo begin je terug te knikken en weet je dat er verder niets van je verwacht wordt. Het is gewoon beleefd, en dus hoort het zo.

Beleefdheid is hier essentieel.

En de Japanners menen het als ze buigen. Normen en waarden lijken hier te zijn uitgevonden. Regels, etiketten en plichtplegingen zijn handelingen als ademen. Trots, eer en beleefdheid zijn cruciaal voor deze samenleving.

Iedere Japanner handelt ernaar, want het zit in iedere cel van zijn lichaam. Misschien dat Tokyo daarom de eerste paar dagen onwezenlijk lijkt.

De geschiedenis van Tokyo gaat terug tot het einde van de 16de eeuw, toen op deze plek het visserplaatsje Edo werd gesticht. In 1868 verhuisde de keizer en de regering van Kyoto hier naartoe en werd Edo veranderd in Tokyo, dat simpelweg ‘hoofdstad van het oosten’ betekent.

Ondanks dat Tokyo al honderden jaren bestaat en in veel wijken uit vooral laagbouw bestaat, is het een moderne stad met vooral in het centrum hoge gebouwen. Dat komt doordat de stad in 1923 voor een groot deel werd verwoest door een grote aardbeving. In de Tweede Wereldoorlog werd Tokyo herhaaldelijk gebombardeerd door de Amerikanen.

De stad is daardoor een mengeling van oud en nieuw, traditioneel en modern, groen en grijs, die elkaar moeiteloos afwisselen.

Inmiddels is Tokyo uitgegroeid tot een van de grootste steden ter wereld, met 24 miljoen inwoners.

Een bezoek aan Tokyo draait om keuzes maken. Want de stad is te groot en er is te veel te doen om dat allemaal in een bezoek te proppen. Een tip daarom is om iedere dag één activiteit te ondernemen.

Ga bijvoorbeeld naar de Senso-ji-tempel in de wijk Asakusa.

Hier wuif je de wierookdampen uit het wierookvat dat voor de tempel staat, naar je toe om gezond te blijven.

Of bezoek de Tsukiji-vismarkt.

Vis is Japan en Japan is vis. De Japanse visindustrie behoort tot de grootste ter wereld; er wordt hier dagelijks 3000 ton vis verhandeld.

Vroeg in de ochtend beginnen veilingmeesters en viskopers fanatiek te schreeuwen, binnen een paar seconden wordt de koop gesloten. Het beroemdste product is tonijn, ieder stuk wordt met grote eerbied bekeken en gecontroleerd.

Om acht uur is het geschreeuw weer voorbij; geniet dan in een van de nabijgelegen restaurants van een welverdiend ontbijt; de verste sashimi van de wereld.

Vlakbij de wijk Ginza ligt het Keizerlijk Paleis, te midden van groene bomen.

Het park direct rondom het Keizerlijk Paleis is gesloten en wordt slechts twee keer per jaar opengesteld voor het publiek: met nieuwjaar en op de verjaardag van de keizer.

Maar een groot gedeelte is open en van een afstandje heb je ook goed zicht op het paleis.

Maar vandaag doe ik iets heel anders: ik neem de metro naar de wijk Ryôgoku, dat bekend staat om zijn sumoworstelen.

Zoals voetbal in Nederland sport nummer 1 is, zo is sumo of sumoworstelen dat in Japan. Het is een traditionele Japanse worstelsport en wordt al bijna 2000 jaar beoefend. Het bijwonen van een echte sumowedstrijd is een heuse belevenis.

Twee grote en vooral stevige sumoworstelaars klimmen de ring in. Ze gaan tegenover elkaar staan en begroeten elkaar. Dat doen ze natuurlijk niet door naar elkaar te zwaaien. Eerst hurken ze, terwijl ze elkaar strak aankijken.

Ze klappen één keer in hun handen. Dan bewegen ze hun armen op en neer, alsof ze vogels zijn die met hun vleugels klapperen. Daarmee laten ze aan elkaar zien dat ze niet gewapend zijn.

Ineens gaat de ene sumoworstelaar staan en tilt zijn linkerbeen omhoog, waarna het rechterbeen volgt. De andere worstelaar doet precies hetzelfde. Dit doen ze niet álleen om hun benen te strekken. Ze willen hiermee ook de tegenstander een beetje bang maken.

Als ze uitgestrekt zijn, gaan ze weer tegenover elkaar in de ring staan. Ze hurken weer. De mawashi (dat is de gordel die om de middel van de sumoworstelaar zit) wordt rechtgetrokken. Ze kijken elkaar driegend aan.

De scheidsrechter wil bijna het startsignaal geven als een van de sumoworstelaars toch maar weer overeind komt. Hij strekt nog maar eens zijn benen en loopt dan ineens terug naar zijn hoek. Daar staat een mand met zout. Hij haalt wat zout eruit en gooit dat op de mat. Door zout te strooien zuivert hij de ring. De andere sumoworstelaar volgt zijn voorbeeld.

Voor de derde keer gaan ze tegenover elkaar in de kring op hun hurken zitten. De scheidsrechter kijkt beide sumoworstelaars aan.

Ze zetten hun vuisten voor zich op de grond. Nu gaat het beginnen. De scheidsrechter roept ‘hakkeyoi’.

Meteen schieten de twee worstelaars overeind en botsen tegen elkaar op. Nu is het belangrijk om de ander zo snel mogelijk buiten de cirkel te duwen of tegen de grond te duwen. Want dan heeft de worstelaar gewonnen. Een wedstrijd duurt vaak niet meer dan een halve minuut, vaak nog korter. Maar de worstelaars zijn daarna behoorlijk uitgeput.

Sumoworstelaars zijn nogal groot en stevig. Worden ze zo doordat ze misschien de hele dag alleen maar hamburgers eten? Ik vraag het aan Aranonami. Hij is een oud-sumoworstelaar. Hij heeft bijna zestien jaar professioneel gesumoworsteld, maar hij is er vorig jaar mee gestopt.

„De meeste sumoworstelaars worden groot geboren”, vertelt Aranonami. „Zo is hun lichaamsbouw. Op het moment dat je sumoworstelaar wilt worden, moet je proberen om meer gewicht te krijgen. Dat doe je door het gewicht langzaam op te bouwen. Niet door iedere dag naar de McDonald’s te gaan, maar door veel te trainen en een speciaal dieet te volgen.”

Chanko is het lievelingsgerecht van een sumoworstelaar. Het is een stoofpot waarin kip, vis, tofu, vlees en veel verschillende groenten zitten. Eet smakelijk!

Keuzes maken. En de metro gebruiken, want de wijken liggen ver uit elkaar en een taxi is geen optie. In een taxi sta je meer stil dan dat je rijdt.

Niet vanwege de verkeersopstoppingen, maar omdat het niet netjes is om nog even door dat oranje stoplicht te rijden. Dat hoort gewoon niet.

Voor kleinere stukjes is een taxiritje prima te doen.

Zorg er wel altijd voor dat je het adres ook in het Japans op een papiertje hebt staan (vragen bij de receptie van het hotel). Bijna geen enkele taxichauffeur spreekt Engels en hij kan vaak ook geen romeinse letters lezen.

Reizen met de metro daarentegen is makkelijk.

Alle metrostations worden ook in het Engels aangegeven. In de metro zelf vertelt een vriendelijke hoge vrouwenstem ook in het Engels de volgende stationsnaam.

Halverwege de rit van Ginza naar Omote-Sando sukkelt een metroreiziger langzaam in slaap. Maar weinig Tokyoose inwoners weten in de metro wakker te blijven. Het is de tol van het harde werken.

De vrouw naast hem draagt een wit mondkapje. Het bedekt haar hele gezicht. Zij is niet de enige.

Veel Japanners dragen een mondkapje. Niet omdat ze bang zijn voor enge bacteriën, zoals veel westerlingen denken. Ze doen het juist om de buitenwereld te laten zien dat zij verkouden zijn.

Het mondkapje dragen ze om hun eigen zieke bacteriën niet verder te verspreiden. Want andere mensen besmetten met jouw ziekte, dat doe je niet.

De vrouw met het mondkapje stapt uit bij Omote-Sando station. Snel verdwijnt ze in de stroom mensen die een dagje naar deze wijk gekomen zijn en om over de brede hoofdstraat te flaneren, die door de bomen aan weerskanten veel weg heeft van een echte boulevard.

Omote-Sando is net iets chiquer dan Ginza, getuige alleen al de dure winkels van binnen- en buitenlandse modeontwerpers. Expats komen hier graag winkelen. Maar dat heeft misschien ook te maken met het feit dat ze hier schoenen in hun westerse maat kunnen kopen.

Een eindje verderop zit aantal Japanse vrouwen op het hippe terras van Fujimamas.

Aan hun voeten staat een behoorlijk aantal tassen. Voor dit moment zijn ze ven uitgewinkeld en genieten ze van een uitgebreide lunch. Fujimamas is een hip en trendy restaurant waar je lekker kunt lunchen en ’s avonds kunt dineren. Het personeel spreekt goed Engels en de atmosfeer is prima.

Net als in restaurant Gonpachi, iets verderop.

Het Japanse restaurant is gebouwd in een traditioneel gebouw dat ooit dienst deed als rijstopslag. Reserveren is aan te raden, want het is zo populair dat het er iedere avond stampvol zit.

Wie boven in het privégedeelte eet, moet z’n schoenen uittrekken. Gewoon…omdat het hoort!

Zelf een stedentrip Tokyo maken?