8 Extreme Ecuador bezienswaardigheden

Zo is de compacte hoofdstad Quito een van de mooiste koloniale steden. Dicht in de buurt vind je besneeuwde vulkanen, schitterende berglandschappen en nevelwouden vol kleurrijke vogels. Quito is een van de best bewaarde Spaans-koloniale steden van Zuid-Amerika.

Het centrum is opgebouwd op het klassieke vierkante stratenpatroon dat je overal in de vroegere Spaanse koloniën terugvindt. Het oude centrum van Quito is aangenaam compact en redelijk rustig. In het midden ligt het hoofdplein en daaromheen paleizen en kerken die uitstekend bewaard zijn gebleven.

Het interieur van de kerken van Quito is echt ver over the top: heerlijk om je aan te vergapen tijdens je eerste dagen in dit juweeltje van een land. De kerken zijn van binnen namelijk een totale overkill aan goud, engelen en praalgraven. Niks calvinistische soberheid: geloven in Zuid-Amerika betekent glitter en glamour, toeters en bellen.

De beste is de de Iglesia de la Compañía de Jesús, een kerk van de Jezuïeten, de kloosterorde die eeuwenlang Spaans Zuid-Amerika bestierde en in die tijd heel wat goud en schatten verzamelde. Quito ligt in een dal in het Andes, en die bergen zijn hier op hun mooist.

Je kunt je eerste blik op dit hooggebergte werpen met de TelefériQo, een kabelbaan die vanuit het centrum van 3200 naar bijna 4000 meter hoogte klimt. Zo kun je je eerste blik werpen op de vulkanen rond Quito.

De TelefériQo is ook een goede test of je tegen de hoogte kan, want 4000 meter is geen kattenpis. Veel mensen krijgen op deze hoogte last van misselijkheid of hoofdpijn. Niets om je voor te schamen, want er valt geen peil op te trekken of je vatbaar bent voor hoogteziekte.

Het heeft niets te maken met je lichamelijke fitheid. Sommige diehard sporters hebben al in Quito koppijn, andere couch potato’s lopen fluitend verder omhoog. Luister naar je lichaam.

Net ten zuiden van Quito ligt de vulkaan de Cotopaxi. De vulkaan en de hoogvlakte vormen een verschrikkelijk mooi natuurgebied vol met panorama’s en uitgestrekte vergezichten. De vulkaan is niet moeilijk te beklimmen -als je tegen hoogte kan.

Wees wel voorzichtig, want het Cotopaxi National Park is een verraderlijk gebied. Vanaf Quito stijg je namelijk heel geleidelijk, waardoor je bij de ingang van het park aan niets kan zien dat je al op 4000 meter hoogte zit.

In het park zelf zit je al gauw op 4500 meter en de top van Cotopaxi zit maar liefst op 6000 meter. Niet voor niet wordt de Cotopaxi een stratovulkaan genoemd, een vulkaan die de stratosfeer in reikt.

Neem geen risico met hoogteziekte en daal zo snel mogelijk af zodra je je duizelig voelt.

Een stuk lager en lieflijker is de Quilotoa Loop, een rondweg door de bergen ten westen van Cotopaxi National Park.

Behalve veel open ruimte met frisse berglucht zie je langs deze 200 kilometer lange rondweg in een notendop wat Ecuador te bieden heeft: besneeuwde vulkanen, hooggebergte, traditionele dorpen en boerderijen, indianen en grazende lama’s.

Het dorpje Isinlivi is een goede basis. Het kijkt uit over de dramatische Toachi Canyon en de bergen. Vanuit hier kun je alle soorten trektochten maken, van een kwartiertje naar een spot voor de zonsondergang tot een trek van een paar dagen.

Niet te missen is een tocht naar een lokale markt. In Ecuador heeft elk dorp er wel een en het is een ware happening. Zoals die van Guantalo, op een uur twee lopen van Isinlivi. Alle mensen uit de omgeving trekken er naartoe om te kopen en verkopen. Op de veemarkt worden schapen en varkens uitgeladen uit pick-up trucks.

De schapen worden bij de poten gepakt en op hun rug gelegd, zodat de koper ook de onderkant kan zien. Biggetjes worden aan een touw voortgesleept, maar zetten de poten in het zand en krijsen de boel bij elkaar, net zolang totdat de geduldige, zachtmoedige boeren ze optillen en dragen.

Een lama in een pick-uptruck staat met zijn kont minachtend naar het publiek gekeerd. Ondertussen verkopen kraampjes gefrituurde bagels, spek en dé lokale delicatesse: cavia van de barbecue. Het vee lijkt vooral een vrouwenaangelegenheid en de dames (allemaal indigenos, de oorspronkelijke indianenbevolking) hebben zich netjes gekleed voor deze belangrijke dag.

Sommige hebben zelfs panty’s en hoge hakken aan. En altijd een hoed en natuurlijk een poncho, het nationale kledingstuk. Die laatste is onmisbaar in het bergklimaat, want hij is geschikt tegen kou, regen, zon én wind.

Langere tochten kun je ook doen met behulp van een gids en een paard voor je bagage. Zo kun je van hostel naar hostel trekken, die op een paar relaxte wandeluren van elkaar af liggen. Oswaldo heeft zijn tien jaar oude paard Viego losjes aan een struik vastgebonden. Daar staat het te grazen, alsof hij al tien dagen geen eten heeft gehad.

„Paarden eten veel”, verzekert Oswaldo. Dat blijkt tijdens de vier uur durende wandeling van Isinlivi naar Chugchilan, want Viego grijpt echt iedere gelegenheid aan het verse gras los te trekken en tussen zijn kiezen te vermalen.

„Heel veel”, lacht de korte Ecuadoriaan verlegen. Zachtjes trekt hij aan Viego, die zich gemoedelijk mee laat voeren.

Oswaldo heeft de tocht al honderden keren gemaakt, maar het uitzicht blijft ook voor hem adembenemend. Groene dalen en toppen, af en toe een dorpje, een huisje waar de bewoners naar buiten komen om Oswaldo de hand te schudden en de laatste nieuwtjes en roddels uit te wisselen.

Bij een houten huisje dat dienst doet als cafeetje koop ik de hele voorraad cola van drie flesjes op. Net op tijd. Hijgende Amerikanen lopen ons tegemoet. Isinlivi is nog wel even lopen, beamen we lurkend aan onze cola, maar steil of zwaar is het niet. De paden zijn namelijk redelijk vlak en breed en ondanks de bergachtige omgeving komt er niet veel klimwerk aan te pas.

Dat is maar goed ook: de lucht mag hier dan fris zijn, ijl is hij ook.

De Quilotoa is schitterend, maar ook straatarm. Bijna de helft van de Ecuadorianen leeft onder de armoedegrens. Quilotoa is daarop geen uitzondering. Het hostel Llulu Llama in het dorpje Isinlivi probeert te helpen met de eerste levensbehoeften.

Het is een project van de Nederlandse Eva Merkx, die tien jaar geleden naar Ecuador verhuisde. Vooral schoon water -voor drinken, het vee en de gewassen- is hier schaars.

„Je zou het niet zeggen in deze groene omgeving, maar het Andesgebergte is de laatste jaren enorm uitgedroogd”, vertelt Merkx. „De gletsjers slinken en de typische hooglandflora, die het water als een spons vasthoudt, verdwijnt.”

De dorpsbewoners ruziën regelmatig om water, aldus de Nederlandse. „Het is altijd het belangrijkste onderwerp op bijeenkomsten. Dan bekvechten mensen over hoeveel een ieder mag hebben. Soms wordt de hele watertoevoer afgesloten, zoals op dagen dat er veel bezoekers in het dorp zijn. Men is dan bang dat die extra mensen de voorraad opmaken.”

Het hostel probeert het watergebruik terug te dringen met het gebruik van composttoiletten en regenwater. Een simpel ding als elektrisch licht is eveneens een enorme luxe. „Veel mensen gebruiken ongezonde kerosinelampen.

De walm die in een avond van zo’n lamp komt, staat gelijk aan het roken van twee pakjes sigaretten. En als ze omvallen, veroorzaken ze ernstige brandwonden.” Merkx deelt daarom zaklampen op zonne-energie uit.

Merkx probeert ook te helpen bij zwangerschappen. „Sommige meisjes zijn al op hun 15de zwanger”, aldus Merkx. „Sommigen schamen zich dood en ontkennen tot het laatste moment dat ze in verwachting zijn.” Merkx koppelt hen aan zwangere Nederlandse vrouwen, die hun Ecuadoriaanse evenknieën kunnen helpen met donaties.

„Ik vraag dan aan die meisjes wat ze willen hebben en stel een pakket samen. Sommigen zijn zo arm, dat ze al blij zijn met wat rijst of aardappelen.”

8Vogeldorp Mindo | Ecuador bezienswaardigheden

Mindo is ongeveer 2,5 tot 3 uur rijden vanaf de hoofdstad Quito. Je kunt het best een vogelgids in de arm nemen. Die wijst in het nevelwoud alle bijzondere vogels aan. De kolibries zijn het hele jaar door in Mindo te vinden.

Het Andesgebergte van Ecuador heeft hoge pieken en hooggebergte. Minder bekend zijn de wat lagere hellingen. Doordat de wolken tussenr de bergen blijven hangen vormt zich hier een nevelwoud. Het is een habitat waar kolibries zich bijzonder lekker in voelen.

Slechts een smalle, psychedelisch kronkelende weg leidt naar het nevelwouddorp Mindo, hoog in de Andes. Geen kolibries te zien natuurlijk – die hebben zich teruggetrokken in het subtropische regenwoud om pas bij daglicht weer tevoorschijn te komen.

Het enige dat nu rondvliegt zijn muggen en andere insecten en die wil ik het liefst vermijd. De klamboe is dan ook geen overbodige luxe. Ik houd van natuur, maar ik trek een lijn bij mijn bed.
Vol verwachting klopt mijn hart als ik vroeg in de ochtend naar buiten stap.

De tuin van het hostel blijkt een ware oase te zijn van orchideeën, bromelia’s en felgekleurde plastic bakjes in verschillende maten en vormen. Ze hangen en staan overal tussen de felgekleurde platen en bloemen. Van de kolibries ontbreekt nog ieder spoor.

In de open buitenkeuken vind ik Maria. Zij is druk bezig met het klaarmaken van het ontbijt voor de VIP’s van de tuin: de kolibries waar het dorpje zo beroemd om is. Voorzichtig druppelt ze suikerwater in de plastic bakjes en hangt ze weer op hun plek terug. Verwonderd ga ik zitten en wacht af.

Een luid gezoem is het eerste dat ik hoor.

Maar waar ik een dikke tevreden bromvlieg verwacht, vliegt er een aantal bontgekleurde vogeltjes door de lucht. Metaalachtig groene, glanzend rode, blauwe en smaragdgroene vogeltjes flitsen voorbij tussen de toch al felle kleuren van de tropentuin.

Het is een komen en gaan van de piepkleine vogels, die niet veel groter zijn dan een abrikoos. Ze drinken, ze helikopteren, ze maken ruzie (want hé, kom niet aan mijn suikerwater) en… vliegen achteruit. Totaal overdonderd wrijf ik een aantal keer in mijn ogen en vraag ik Maria of ik wellicht een dubbele espresso kan krijgen. Sterkere koffie lijkt me op dit moment beter.

Als je net zoals ik gewend bent aan mussen, duiven en merels, zijn kolibries kleine supervogeltjes. Kolibries zijn zo gebouwd dat ze vooruit, naar opzij, achteruit (ECHT), omhoog en omlaag kunnen. En ze zijn sneller dan snel.

Hun vleugels kunnen wel 200 maal per seconden op en neer slaan, met een gemiddelde van 50. Mijn ogen kunnen de razendsnelle vleugelslagen totaal niet bijbenen. Er komen 27 soorten kolibries voor in Ecuador.

De tuin is slechts een opwarmertje voor wat het subtropisch nevelwoud nog meer te bieden heeft, want een wandeling leert al snel dat de kolibries overal zijn.

„In Ecuador kun je 124 soorten kolibries vinden,” vertelt een vogelgids. „En daarvan komen 27 soorten voor in Mindo.” Je moet er alleen iets meer je best voor doen om ze te zien, want hier hangen geen plastic bakjes vol zaligmakend suikerwater. Pas in de open natuur merk je hoe snel en hoe klein ze in werkelijkheid zijn.

„Dat was een groot insect, toch?” „Nee,” lacht de gids. „Dat was een kolibrie.” Een keer met je ogen knipperen en hij is gevlogen. Als een magisch paradijsvogeltje dat je alleen vanuit je ooghoeken kan zien.

Zelf alle Ecuador bezienswaardigheden zien