Bonaire Bezienswaardigheden op paradijselijk eilandje

Hoofdstad(je) Kralendijk was ooit een broedplaats van piraten en andere avonturiers. Veel is er niet veranderd. Aan de boulevard zijn in typisch Nederlandse panden, geverfd in vrolijke kleuren, veel restaurantjes en café’s gevestigd.

Uit de boxen dendert, naast de Zuidelijke klanken van de Buena Vista Social Club, vooral André Hazes, want Bonaire is eigenlijk gewoon een Nederlandse provincie. Willem Alexander is er enorm populair en iedereen spreekt Nederlands. Dat het eiland op ongeveer 7.300 kilometer van het moederland ligt, mag de pret niet drukken.

BN’ers, van Huisman tot Schuurman, komen hier chillen. Ze genieten, temidden van Nederlandse pensionado’s, van een Polar: een lokaal biertje met een vrolijk ijsbeertje erop.

„Het is maar mooi dat het eiland van ons is”, hoor je te pas en te onpas tijdens aangeschoten gesprekken in de brandende zon. Ook KLM’ers drinken stug door. „Jij moet toch vanavond vliegen?” „Ja, na dit biertje.”

Er is zelfs een Rotterdamse bar; Little Havana, waar een vrolijke blonde barvrouw, naast tapbiertjes, heuse Cubaanse sigaren serveert. Haar man draait ondertussen opzwepende jazzplaten uit zijn privé-collectie. Roodverbrande Hollanders hangen er graag aan de bar, discussiërend over de Nederlandse politiek en zelfs over het Nederlandse weer.

Echte Bonairianen zie je niet veel in de hoofdstad. Soms slenteren ze over de kade, zie je ze shoppen bij de lokale Zeeman of eten ze nuggets bij Kentucky Fried Chicken. Ze werken zelden voor de Nederlandse horecaondernemers die hier praktisch alle zaken runnen, want die laten personeel liever invliegen vanuit Nederland.

Om het echte Bonaire te ontdekken, moet je hier dus niet zijn.

Met een auto verlaat je binnen no time Kralendijk. Langs de kustweg passeer je rotsen waartegen het witte zeeschuim hoog opspat. Prachtige schelpen liggen hier voor de grijp, maar je mag ze niet meenemen.

Bonairianen zijn trots op hun eiland en voeren daarom al vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw een streng ecobeleid. Hoogbouw is uit den boze, massatoerisme, zoals op Aruba of Curaçao willen ze hier niet. Ze verdienen liever minder geld dan dat hun eiland in de uitverkoop wordt gegooid.

Daarom kom je buiten de bebouwde kom in plaats van mensen vooral dieren tegen. Pelikanen vliegen over de palmbomen en storten zich daarna gracieus in het water.

Hordes leguanen en hagedissen schieten weg in de cactuswouden die het binnenland bebossen. Wilde ezeltjes kijken je verbaasd na en hordes intens roze flamingo’s klapwieken bij het minste of geringste geluid op de vlucht.

Tijdens een bezoek aan natuurpark Washington Slagbaai ontdek je de ongerepte plekjes van het eiland.

Je kunt gaan surfen op Lac Cai; één van de mooiste baaien ter wereld met alle kleuren blauw die er bestaan.

Daarna even bijkomen in Jibe City, de relaxte strandtent bij Lac Bay.

Op een afgelegen strand staan voormalige slavenhuisjes. Naast de huisjes staat een pick-up truck.

Vroeger woonden hier door Nederland geïmporteerde Afrikanen, die in de zoutwinning moesten werken, met zijn zestienen bijeen gepropt.

Pas aan het einde van de negentiende eeuw werd er hier een einde gemaakt aan de slavernij.

Het mangrovebos bij Lac Bay bestaat al 850 jaar.

mangrovecenter.com

Of je gaat duiken tussen kleurige vissen en onwerkelijk mooi koraal.

Een duikinstructeur met gaat met twee Amerikaanse pupillen te water. „Gister zagen we twee parende dolfijnen”, vertelt hij enthousiast terwijl hij in zijn duikbril spuugt. „Dat zag er vreemd genoeg behoorlijk erotisch uit. Toen ze in de gaten kregen dat er pottekijkers waren, kakten ze in het water, zodat we niets meer konden zien. Nu gaan we op zoek naar zeepaardjes.”

Even later zijn de instructeur en zijn kikvorsmannen in het azuurblauwe water verdwenen en is het strand verlaten. Op een aantal strandlopertjes na, die voor de lol een witte krab opjagen.

Vlakbij de mangrovebossen op het Zuidpunt van het eiland, waar volgens de legende geesten van verdwaalde vissers ronddolen, staat op een afgetrapt veldje een groep locals te jeu te boulen. Dit is momenteel dé populairste sport onder Bonairianen. Man en vrouw, jong en oud zijn aanwezig en doen even fanatiek mee.

Langs de kant staan supporters in de schaduw van een paraplu te juichen. Toch lijkt het meer op een feestje dan op een wedstrijd. Er klinkt salsamuziek, in een schroothouten hok annex bar verkopen ze drankjes en er worden voorbereidingen getroffen voor een barbecue.

Om nog meer Bonairiaanse cultuur te proeven rijden we door naar Rincon; een voormalig slavendorp én het oudste stadje van Bonaire. Het ligt in een groen dal vol enorme cactussen en exotische bloemen.

Twee meisjes in schooluniform laten hun puppies uit. Ze lachen en zwaaien enthousiast wanneer we voorbijkomen rijden. „Makamba!” schreeuwt een jongetje ons met een ondeugende lach toe voordat hij wegscheurt op zijn verweerde crossfiets. Het betekent ‘Witte’, en daar zie je er hier inderdaad niet veel van.

Ontdekt de authentieke Bonaire bezienswaardigheden

Het is zaterdag, dus is het druk op straat. Voor de huizen zitten groepen mensen te kletsen en felkleurige ranja te drinken. Oude vrouwtjes in traditionele jurken schuifelen over het dorpsplein, waar een markt is.

Je kunt er kalebassen en zoetgeurende rode bloemetjes kopen, die Faia Lobi heten, wat ‘vurige liefde’ betekent. Er is ook een kraam met geneeskrachtige kruiden, van aloë vera (goed tegen verbrande huid maar ook geschikt om kwade geesten buiten de deur te houden) tot zoete vruchten die aan de toppen van de lange kadushi-cactussen groeien.

Alles en iedereen is even relaxed.

Zwerfhonden liggen in het midden van de straat te suffen in de hete zon, er wordt veel gelachen en iedereen beweegt zich sierlijk en loom tegelijk. Onder grote parasols doen hele families zich te goed aan lokale lekkernijen als maïspap en hagedissensoep.

Echte toeristenvoorzieningen zijn er nog niet, maar dat draagt alleen maar bij aan het gevoel dat hier nog echt iets te ontdekken valt. Rose Inn is de enige herberg van het dorp. Luxe hoef je er niet te verwachten, maar de Bonairiaanse gastvrijheid én de heerlijke lokale gerechten die je hier treft, maken alles goed.

En bij de lokale ‘snackie’, een Bonairiaanse snackbar annex ontmoetingsplek, kun je in ieder geval terecht voor bier, scheermesjes en waspoeder.

Trots laat een gids ons de Duivelsheuvel zien, zo genoemd omdat Nederlandse zieltjeswinners de traditionele Afrikaanse liederen die daar werden gezongen niet echt konden waarderen.

Er is ook een slavenmonument waar ze ieder jaar met Rincondag (30 april) naartoe komen om nooit te vergeten wat hun voorvaderen hebben doorgemaakt. Daarnaast is de dag vooral aanleiding om uitbundig te feesten. Zelfs inwoners van andere Antilliaanse eilanden komen dan naar Rincon om de bloemetjes eens flink buiten te zetten.

Gids Christopher brengt ons naar een lieflijk museumpje waar je kunt zien hoe Bonairianen in de negentiende eeuw leefden. Naast het museum blijft Christopher staan bij een boom. „Dit is een Zadelboom, maar weten jullie hoe wij hem noemen? De ‘Hollanderboom’, omdat hij net als jullie vervelt in de zon.”

Terug bij het resort, waar het leven een eindeloze vakantie is, hollen we naar het strand om de zonsondergang niet te missen. Vanaf onze strandstoelen zien we in de knaloranje lucht een KLM vliegtuig binnenvliegen. Wat zou deze nieuwe lading toeristen hier gaan doen? Duiken, bier drinken of genieten van het echte Bonaire?

Bellafonte is een begrip op Bonaire. Het is de plek waar Maxima en Alexander sliepen tijdens hun verblijf.

www.bellafontebonaire.com

Ontdekt de échte Bonarie bezienswaardigheden

Bonaire is met 12.000 bewoners het dunst bevolkte eiland van de Antiliaanse abc; Aruba, Bonaire en Curaçao.

Het is er het hele jaar zonnig en ongeveer dertig graden. De altijd waaiende passaatwind zorgt voor verkoeling. Door het strenge ecobeleid is Bonaire, in vergelijking met de twee andere eilanden, een oase van natuur en rust.

Betalen doe je met Antiliaanse guldens of met Amerikaanse dollars. In vergelijking met Nederland zijn de prijzen gelijk of iets goedkoper.