9 Authentieke Aruba bezienswaardigheden

Geritsel van palmboombladeren boven je hoofd. Spierwit koraalzand dat niet heet wordt maar juist koel aanvoelt onder je voeten.

Kristalhelder zeewater dat laat zien hoeveel kleuren azuurblauw er eigenlijk bestaan.

Bij Bucuti Beach Resort op Aruba is het leven goed. Het ligt aan het mooiste deel van Eagle Beach; een strand aan de Westkust dat al tien jaar achtereen in de top tien van de mooiste stranden ter wereld staat.

Niet alleen hotelgasten voelen zich hier goed; ook zeeschildpadden keren er ieder jaar weer terug om hun eitjes aan het poederzand toe te vertrouwen.

De plek waar eitjes liggen wordt door medewerkers van het resort afgezet zodat strandgangers ze niet vertrappen. Als gast kun je je bij de receptie opgeven om gebeld te worden wanneer de eitjes uitkomen zodat je kunt zien hoe de kersverse schildpadbaby’s hun weg naar de zee vinden.

Ondanks de charme van dit kleine resort kiezen de meeste Arubagangers, waarvan negentig procent Amerikaans, liever voor een verblijf in de High Ress Area, enkele kilometers verderop.

Deze strip van gigantisch grote sterrenresorts van bekende hotelfirma’s als het Marriott, het Radisson en The Westin, ieder met minstens twaalf verdiepingen, ligt aan Palmbeach. Ook hier is het zand wit en het zeewater blauw, maar schildpadmoeders kijken wel beter uit dan dat ze hier hun eitjes leggen.

Op en in het water is het druk met gillende kinderen, schreeuwende ouders en brullende waterscooters. De rum vloeit er op ieder uur van de dag rijkelijk.

Vanaf de kade voor de deur van het resort kun je tweemaal per dag op een boot stappen voor een onvergetelijke snorkeltrip.

‘Bon Bini folks!’ gilt een kapitein met dreadlocks. ‘U kunt zoveel Aruba Ariba cocktails drinken als u wilt maar kijk uit dat het toilet niet overspoelt.’ Dan klinkt er reggae uit de stereo en vaart het schip de open zee op.

Eenmaal aangekomen bij een idyllische snorkelplek springen duikers en snorkelaars vanuit de boot het water in om zich daarna te vergapen aan duizenden vissen die dansen boven een roestig wrak uit de Tweede Wereldoorlog.

Als alle waterliefhebbers een paar uur later weer de kade opstappen hebben ze allemaal dezelfde gelukzalige glimlach op hun gezicht.

Wie even geen zin meer heeft in de zinderende zon, hoeft enkel het hotel in te wandelen. Onder het genot van verkoelende airconditioning slenter je door de resortmall waar je je helemaal lens kunt shoppen.

Of je wandelt de beautysalon in om je roodverbrande huid te laten verwennen. Wie een gokje wil wagen, kan terecht in het 24uurs-resortcasino.

Eten kan natuurlijk ook klokje rond; in het resort zelf of in één van de nabijgelegen restaurants waar je naast de Arubaanse, Franse, Belgische of Japanse keuken ook MacDonalds tegen komt.

De eerste toeristen op Aruba namen met heel wat minder genoegen.

Vanaf ongeveer tweehonderd jaar voor Christus maakten de vreedzame Arawak indianen uitstapjes naar het eiland voor de kust van Venezuela. De Arawak verbleven in grotten aan de Oostkust en dineerden met versgevangen, geroosterde krab.

Zij lieten rode muurschilderingen achter.

Wat ze precies betekenen weet men nog steeds niet, maar het zijn afbeeldingen van magische tekens en dieren. Ze zijn nog steeds te bewonderen.

Je moet wel goed zoeken op de vochtige rotswanden om ze te zien, want andere toeristen hebben in de loop der tijd hun eigen graffiti achtergelaten.

Tegenwoordig zijn de grotten onderdeel van Parke Nacional Arikok, een ruig natuurgebied dat je alleen met een fourwheeldrive kunt trotseren.

Het is een oorverdovend stil landschap vol noeste heuvels en metershoge cactussen.

De dividivi bomen die je er tegenkomt zijn natuurlijke richtingaanwijzers; ze zijn gevormd door de eeuwig waaiende passaatwind en groeien daardoor altijd naar het westen; je hoeft ze maar te volgen en je bent weer terug in de bebouwde kom.

Het natuurgebied grenst aan de Oostkust waar de zee woest tegen de rotsen beukt. Enorme krabben weten zich maar met moeite aan de stenen vast te klampen. Het is te gevaarlijk om er te zwemmen, maar het hoog opspattende water zorgt voor een prachtig schouwspel.

En in vergelijking met de volgebouwde westkust is het hier, afgezien van sporadische toeristen, een oase van rust.

Altijd al willen weten hoe een aloë vera plant gefileerd wordt?

Aloe Vera plantage: www.arubaaloe.com

Toen de Spanjaarden er rond vijftienhonderd aan land gingen, leek het gedaan met de rust.

Maar zodra zij erachter kwamen dat er geen edelmetalen te vinden waren, bestempelden zij Aruba, evenals buureilanden CuraÇao en Bonaire, ‘Islas inutiles’; nutteloze eilanden.

Het zag er misschien wel mooi uit vanaf het water, overal palmen en witte stranden, maar wat had je eraan? Dus pakten zij, op een gouverneur na die het zaakje in de gaten moest houden, hun biezen.

Het merendeel van de indianen die ze er tegenkwamen namen ze mee om hen op de kolonie Hispanjola, nabij Cuba, in kopermijnen te laten werken.

De Nederlanders, die ook in die contreien rondvoeren, dachten wel wat aan de ABC eilanden te hebben. Zij veroverden ze begin zeventiende eeuw.

Op buureiland Bonaire werd daarna geld gemaakt door zoutwinning, Curaçao werd het hoofdkwartier van de slavenhandel, maar Aruba bleef nutteloos.

Paardenfok, veeteelt, Aloëplantages; de Nederlanders deden er eeuwenlang alles aan om het eiland rendabel te maken, zonder enig succes.

Alleen fosfaatwinning in Seroe Colorado, waarbij vleermuizendrollen werden gewonnen voor de productie van kunstmest, zorgde er eind negentiende eeuw even voor dat Aruba het zonder subsidie van Nederland afkon.

Maar de drollen raakten op en Aruba was weer even nutteloos als voorheen.

Hoe anders is het er tegenwoordig. In Oranjestad is het ook op het heetst van de dag druk. Een oneindig lijkende stoet Hummer’s rijdt stapvoets langs de pastelkleurige Oud-Hollandse panden.

Op de kade loost een enorm cruiseschip een nieuwe lading toeristen die meteen naar de souvenirstalletjes snellen om kleurige prularia in te slaan. Anderen duiken direct de luxewinkels aan de boulevard in om even later met zwaarbeladen tassen weer naar buiten te sjokken.

Topmerken als Gucci, Prada en Chanel doen goede zaken op het eiland, want de overwegend Amerikaanse toeristen houden nu eenmaal van shoppen en luxe tijdens de vakantie.

Terwijl Curaçao en Bonaire eigenlijk even mooi zijn, is alleen Aruba een eiland wat de lucratieve Amerikaanse toeristenmarkt aanspreekt.

Hoe komt dat? Volgens Arubanen ligt het aan hun gevoel voor service. Maar misschien ligt de verklaring in het nabije verleden van het eiland.

Sporen uit rijke olietijd

Het is namelijk niet voor het eerst dat Amerikanen voor voorspoed zorgen op Aruba.

Toen het Amerikaanse bedrijf Largo in 1924 een olieraffinaderij bij Oranjestad opende, ging het eindelijk de goede kant op. Voor iedereen die wilde, was er een goedbetaalde baan. Volgens de verhalen leerden alle Arubanen in één dag Amerikaans spreken.

Voor de top van het personeel werden hele villadorpen uit de grond gestampt waar men een luxe leventje leidde, compleet met privé-strand, tennisbanen en nachtclubs.

Men kon alles kopen met behulp van een 24- uurs bestelsysteem en de dorpen hadden zelfs een eigen politiekorps. Even leek het erop of Aruba voorgoed uit de zorgen was.

Tot Largo in 1985 de concurrentie met nieuwe, moderne bedrijven niet meer aankon. De raffinaderij sloot de deuren. Voor Aruba was het feest over.

Onder Oranjestad kom je de sporen van de rijke olietijd nog tegen.

De tennisbanen liggen er verlopen bij. ‘Members only’, staat er op een halfvergaan bordje op een krakkemikkig gebouw wat ooit een sjiek clubhuis was. De nachtclub is overwoekerd door onkruid.

Achter Baby Beach, een populair strand bij de lokale bevolking, zie je nog steeds rook uit de schoorstenen van de olieraffinaderij komen. Voor eigen gebruik wordt er nog wel olie verwerkt maar het is geen bron van inkomsten meer.

Sinds Largo sloot, stortte Aruba zich op het toerisme. En met succes.

Terug op Bucuti Beach.

Op het brede strand wuiven hoge palmen die de strandbedjes onder hen in de schaduw leggen. Af en toe boekje lezen, beetje spelen in zee (let maar op: zelfs stoere mannen veranderen eenmaal in de golven in kleine kinderen).

Langzaam begint de felheid van de zon af te nemen. Tijd voor een cocktail. Of twee, want het is happy-hour aan de strandbar en je hebt geen haast.

De avondlucht geeft alles en iedereen een roze gloed. De zon glijdt, het laatste stukje heel snel, uit een gouden, paarse, oranje, mintgroene lucht in een nu donkere zee.

Op zo’n moment laat Aruba haar bijna kitscherige schoonheid zien. Alsof het een plek is waar problemen niet bestaan en nooit bestaan hebben.

Het eiland heeft haar nut, als paradijs waar je je heerlijk nutteloos kunt gedragen, eindelijk gevonden.

Bezoek zelf Aruba

Alle informatie over Aruba netjes op een rij www.aruba.com

Een van de tien mooiste stranden ter wereld www.bucuti.com

Leer het eiland kennen www.depalm.com